رویارویی زمان° با طبیعت از تبارِ افسونگری است؛ دیداری سِحرانگیز میان بی‌انتهایی و اصالت که راوی حَیات است. آفرینشِ ” دوران° “جایی در کشاکشِ وُجود و عدمِ لحظه‌ها معنا می‌شود. این اثر با روح‌ِ جاودانگی°، هندسه را چاشنی بافتِ گردویِ کُهن ایرانی کرده تا جلوۀ هنر دَست اُستادکاران را دوچندان کند. بهنگام نوشتن° بدون جوهر، و برای گاهـنامه° زَرّین نِشان و تا همیشه بی‌هَمتا است.